Dzień 30

(„Cały jestem Twój i wszystko, co moje, Twoim jest”)

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

 

Maryja otrzymała od Boga obietnicę pełnego zwycięstwa, dlatego jedyną ważną rzeczą jest to, abyśmy POZWOLILI JEJ SWOBODNIE DZIAŁAĆ.

 

Jedyną ważną rzeczą jest to, abyśmy POZWOLILI MARYI KSZTAŁTOWAĆ W NAS JEZUSA.

 

Akt całkowitego oddania się jest taką właśnie zgodą – pozwoleniem, aby Maryja mogła swobodnie działać w naszym sercu oraz życiu.

 

Przez akt całkowitego oddania – dajesz Maryi klucze do „mieszkania twojego życia” i zapraszasz, aby przyszła i zamieszkała razem z tobą.

 

Czynisz jak święty Jan, który WZIĄŁ MARYJĘ DO SIEBIE.

Jan wziął Maryję do siebie w sensie fizycznego zamieszkania, ale tłumaczenie oryginalne wskazuje nam na coś znacznie głębszego: „wziął Ją do głębi swojego jestestwa”.

 

Oddając się całkowicie Maryi, bierzesz Ją do „głębi swojego jestestwa” i powierzasz Jej się całkowicie – tak jak powierzył Jej się Pan Jezus.

 

Dlaczego oddaję Maryi moje oczy?

 

Aby patrzeć tak jak Ona.

Dlaczego oddaję Maryi moje myśli? Aby myśleć tak jak Ona.

Dlaczego oddaję Maryi moje uczucia? Aby odczuwać tak jak Ona.

Dlaczego oddaję Maryi moje serce? Aby kochać tak jak Ona.

 

1.  Z NAUCZANIA KSIĘDZA PRYMASA STEFANA WYSZYŃSKIEGO

„Tu i ówdzie powstają wątpliwości, czy słowo „niewola” nie będzie obrażać uszu człowieka współczesnego. Wielu spośród nas poddaje się również tej małodusznej sugestii. Ale może dlatego słowo to jest tak drastyczne, że człowiek współczesny jest zewsząd skrępowany więzami i łańcuchami wszechstronnej niewoli. (...) To słowo może nas więc słusznie trwożyć i lękać, a jednak żyjemy w niewoli, i to wielostronnej niewoli, a już najbardziej – w niewoli samych siebie. I cóż może nam pomóc w tej tragicznej sytuacji? Co nas może uratować, przynieść ulgę, wyzwolić? Chyba to, że naprzód odważnie powiemy człowiekowi współczesnemu, w jak straszliwej i wszechstronnej żyje niewoli. Potem wyjaśnimy mu, że chcemy go z tej niewoli dusz i ciał, umysłów, woli i serc – wyciągnąć, wyrwać. A wreszcie pokażemy mu Dłonie macierzyńskie, które mogą dźwignąć, rozerwać więzy gniotące, przywrócić wolność.

Bo któż nam pomoże, kto będzie dla nas dostateczną Siłą i Tarczą? Kto stanie się „Miastem ucieczki i Wieżą obronną”? Kto nam da smak innej niewoli, słodkiej, upragnionej, pożądanej, w którą pójdziemy dobrowolnie i która stanie się naszą prawdziwą wolnością – jeśli nie Ta, w której macierzyńskiej niewoli przebywał sam Bóg Człowiek, Jezus Chrystus! On zamknął się dobrowolnie pod Jej sercem, poddał się Jej całkowicie w domku nazaretańskim. Ona czuwała nad Jego krokami apostolskimi i nad Ofiarą Kalwarii (...)

Nie możemy się więc bać słowa „niewola” i nie możemy z niego ustąpić, bo chce- my wyrwać człowieka współczesnego z rzeczywistej, wielostronnej, niechcianej niewoli współczesnej i wyzwolić go upragnioną, prawdziwą wolnością synów Bożych. Dlatego chcemy się dobrowolnie oddać w macierzyńską niewolę Maryi. Pragniemy to uczynić za Kościół Chrystusowy na ziemi, za jego wolność i rozkwit. Dlatego oddamy się w macierzyńską niewolę Matki Kościoła za wolność Chrystusowego Kościoła.

Dla nas w Polsce szczególnie doniosłym zadaniem i celem, jest złożyć Kościół w macierzyńskie dłonie Matki Najświętszej, by nie czuł się samotny, sierocy i opuszczony. Tak uczynił sam Chrystus na Kalwarii. Dlatego pragniemy oddać Kościół w Polsce w słodką niewolę Matki Chrystusowej, Matki Kościoła i Matki naszej.

Drodzy moi! Nie lękajmy się słowa „niewola”. Zwłaszcza, że jest to niewola u Matki najlepszej, wyzwalającej nas na pełną wolność dzieci Bożych! Nie lękajmy się słów pokornych, bójmy się tylko słów pysznych, zarozumiałych i dumnych. Pokornych słów i pokornych treści się nie lękajmy, bo życie współczesne jest aż nadto upokarzające. W takim życiu, każdemu z nas może przyjść z pomocą pokorna Matka Boga Człowieka, nazwana Łaski pełną i błogosławioną między niewiastami, a sama nazywająca siebie – Ancilla – Niewolnica.

W niewolę Jej dłoni i Jej macierzyńskiego serca oddamy siebie, naród i Kościół w ojczyźnie naszej, aby stała się naszą Wolnością[94].

  

W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia - 8 grudnia 1921 r., czyli prawie 100 lat temu - Matka Elżbieta obrała sobie Maryję za Matkę, Opiekunkę, Pośredniczkę, Strażniczkę ślubów, Mistrzynię, Obrończynię, Wzór świętości - i to nie tylko dla siebie, ale i całego Zgromadzenia. W sposób całkowicie wolny zdecydowała się na całkowite przylgnięcie do Niepokalanej swym sercem i wolą - ofiarowując Jej siebie - kim jest i co posiada. Pragnęła, by Matka Jezusa przyjęła złożone u Jej stóp całe życie jej i życie jej sióstr i raczyła uznać ją wraz z siostrami za swoje dzieci i służebnice.

 

“Święta Maryjo, Matko Niepokalana, ja, Elżbieta, obieram Cię dzisiaj za moją Matkę, Opiekunkę, Orędowniczkę, Pośredniczkę i Mistrzynię moją i całego Zgromadzenia i ślubuję Ci wieczną wierność, miłość i cześć, którą pragnę i postanawiam całym życiem moim szerzyć.

 

Błagam Cię, byś zawsze żywo stała przed oczyma naszymi jako wzór cnót wszystkich i potęgą świętości swojej ścierała w nas moc zła, przygotowując w duszach naszych godny przybytek Synowi Twemu, nierozdzielnemu z Ojcem i Duchem Świętym. W ręce Twoje składam śluby moje, błagając Cię, byś stała na ich straży. Przyjmij nas, o Pani, za dzieci i służebnice swoje i nie opuszczaj nas w godzinę śmierci naszej. Amen”[95].

 

 

1.  Zacznij od krótkiego ćwiczenia, w którym wykorzystasz swój oddech. Oddech to dar Boży, który wyraża istotę miłości.

Wdech to PRZYJMOWANIE. Wydech to ODDAWANIE.

Na tym polega miłość – nieustanna wymiana, w której przyjmujesz całą miłość i oddajesz całą miłość. Spróbuj dziś przez kilka minut modlić się swoim oddechem:

Przy wdechu mów w sercu: „Jezu, przyjmuję wszystko, co chcesz mi dać przez Maryję”,

przy wydechu: „Jezu, oddaję ci wszystko – przez Maryję”.

 

2.   Przez cały następny dzień ćwicz wewnętrznie modlitwę oddawania Maryi wszystkiego, co cię spotyka, oraz wszystkiego, co ci przychodzi do głowy. Oddawaj Jej konkretne myśli, oddawaj osoby, które spotykasz, i miejsca, które odwiedzisz.

 

Postaraj się przenieść te praktyki do swojego codziennego życia.

ŚWIATŁO SŁOWA:

„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mk 12, 17b)

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. 
Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. 
Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło, i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

  

 
94        S. Wyszyński, Na drogach zawierzenia, “Soli Deo” 1996, s. 118-120
 
95        E. R. Czacka, Akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi siebie oraz Zgromadzenia, 8. XII. 1921 r.,