Dzień 27

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

 

Oto jest „godzina Jezusa”.

Ta „godzina”, której tak bardzo pragnął. 
Godzina, dla której przyszedł na świat.

 

To jest ta „godzina”, w której „miłosierdzie zwyciężyło sprawiedliwość” – jak powie- dział Pan Jezus do świętej siostry Faustyny.

Godzina ostatecznego objawienia nieskończonej Miłości Boga. 
Do mnie.

Do każdego.

 

W tej chwili Jezus oddaje mi Wszystko.

Oddaje przez swoją śmierć i przez swój testament.

 „OTO MATKA TWOJA” – w tych słowach Jezus ofiaruje mi Dwa Wielkie Dary.

Dwa Dary, w których jest Wszystko: oddaje mi swoją Matkę i oddaje mi całą swoją Miłość do Maryi.

Słowo Boże mówi, że na krzyżu Jezus ogołocił się ze wszystkiego. 
Co się więc stało z Jego miłością do Maryi?

Wiemy przecież, że miłość „nigdy nie ustaje”. Jest wieczna. Nie mogła umrzeć.

Co się więc stało z miłością Jezusa do Maryi, zanim Jezus umarł na krzyżu…?

 

Znalazła swoją kontynuację… W sercu umiłowanego ucznia.

 

Dlatego Jezus mówi do Maryi: „Oto syn twój”: w sercu młodego Jana żyje już bowiem miłość Jezusa – SYNA MARYI.

 

„OTO MATKA TWOJA” – przez te słowa Jezus mówi do mnie:

„Oddaję ci Maryję.

Od tej godziny możesz kochać Maryję Moją Miłością”.

 

Jezus mówi też do Maryi: „OTO SYN TWÓJ”.

Przez te słowa mówi do Matki:

„Oddaję ci mojego ucznia. Do tej godziny był cały mój.

Od tej godziny jest CAŁY TWÓJ.

TOTUS TUUS”.

 

Słowo Boże mówi: „I OD TEJ GODZINY, UCZEŃ WZIĄŁ JĄ DO SIEBIE” (J 19,27).

Droga całkowitego oddania zrodziła się na Krzyżu. W Sercu Jezusa. CO TO ZNACZY PRZYJĄĆ TESTAMENT JEZUSA?

Oznacza to potrójną zgodę.

Przyjąć testament z krzyża – oznacza powiedzieć trzy razy: „TAK”:

 

„TAK, Panie Jezu – zgadzam się przyjąć Maryję. Przyjmuję całą Maryję – całym sobą. Maryjo – jesteś cała moja.

TAK, Panie Jezu – zgadzam się przyjąć całą Twoją Miłość do Maryi. Maryjo, chcę Cię kochać miłością Jezusa.

TAK, Panie Jezu – zgadzam się należeć cały do Maryi. Maryjo – jestem CAŁY TWÓJ”.

 

Niech nam w tej drodze towarzyszy św. Jan Paweł II, który 4 czerwca 1979 roku – na Jasnej Górze – oddając Maryi po raz kolejny Polskę oraz cały Kościół, modlił się do Niej słowami:

Zawsze tak wiele mówiły mi te słowa, które Twój jedyny, rodzony Syn, Jezus Chrystus, Odkupiciel człowieka, wypowiedział z wysokości krzyża do Jana – apostoła i ewangelisty: „Oto Matka twoja”. Zawsze w słowach tych znajdowałem miejsce każdego człowieka – i moje własne miejsce.

 

„Oto Matka twoja” – w tych słowach jest też miejsce dla ciebie.

 

 

„Obecnie znowu zaczyna się dziać tak, jak w ostatnim momencie drogi Chrystusa na Kalwarii, gdzie Maryja wyolbrzymiała. Teraz – sądząc po ludzku – w ostatnim momencie ludzkości, gdy ludzkość ta coraz bardziej jest już na Kalwarii i gdy wizje eschatologiczne znowu nas niepokoją, ukazuje się Matka Boga w sercu Kościoła, niczym nieprzesłoniona. Wtargnęła do teologii jako Niepokalane Poczęcie i Wniebowzięta, jako Socia Passionis, Vigro Auxiliatrix i Corredemptrix. Coraz śmielej nazywają Ją tak teologowie za Piusem XII. Teologia maryjna do- chodzi dzisiaj do niezwykłych wymiarów.

 

Wydaje się, że droga krzyżowa Kościoła przez tych dwadzieścia wieków zbliża się do Kalwarii, gdzie znowu ludzkość musi zobaczyć na nowo Postać, która powtarza się w jakimś cyklicznym układzie: w raju, w wizji proroka Izajasza: Ecce Vigro concipiet, w Nazarecie, na Kalwarii, na Soborze Efeskim i znowu dziś w wieku XX, gdy ludzkość zdaje się zbliżać do swojej Kalwarii. Jesteśmy dzisiaj mniej więcej w takim kalwaryjskim momencie. Jak powiedziałem, niektórym śnią się już wizje eschatologiczne końca świata.

 

I oto w takiej chwili, Dzieci drogie, wyrasta do olbrzymich wymiarów postać Maryi. Coraz lepiej Ją rozumiemy i coraz bardziej Jej potrzebujemy. Widocznie w dzisiejszej ludzkości, która ma na sobie opaskę śmierci i jakąś przedziwną wolę śmierci (weźmy Hemingwaya i całą współczesną filozofię zabijania i uśmiercania), trzeba wzbudzić ambicję życia. Ale jak to czynić? Gdzie ma być życie, musi być matka. Dlatego współczesnemu światu zjawia się znowu Matka”[85].

 
2. Z ŻYCIA I ROZWAŻAŃ MATKI ELŻBIETY RÓŻY CZACKIEJ:

Jako Założycielka Zgromadzenia Matka Elżbieta kierowała nim w oparciu o Maryję. Pisała, że Matka Najświętsza staje się jej coraz bliższa i czuje Jej obecność. To Matce Bolesnej oddała w patronat swoje Zgromadzenie. Bezgranicznie ufała w pomoc Matki Jezusa.

“Wierzę i ufam, że Matka Najświętsza uprosi nam to, co nam potrzebne. Jeżeli prosiła w Kanie Galilejskiej o wino, które zdawałoby się niepotrzebnym do życia, czyż nie uprosi dla nas tego, co jest koniecznym do egzystencji”[86].

 

 

Objawienia w Guadalupe rzucają szczególne światło na rozważaną dziś tajemnicę. Maryja ukazała się Juanowi Diego, który był ostatnim w hierarchii członkiem swojego plemienia. Był on osobą lekceważoną, wyśmiewaną i nic po ludzku nie znaczącą. Tym bardziej niezwykłe jest to, co czyni Maryja, która zwraca się do niego słowami:

„Mój najmłodszy i NAJDROŻSZY SYNU…”. Nie tylko nazywa go „synem”, ale używa formuły, którą mieszkańcy tamtych rejonów zwracali się tylko do… Króla!

NIESAMOWITE. Ona przyjęła do serca słowa Jezusa DOSŁOWNIE. Jesteś Jej „synem”. Jej Jezusem.

 

Przyjmij dziś do serca tę prawdę: JESTEŚ SYNEM MARYI. JESTEŚ CÓRKĄ MARYI. To nie jest wymysł człowieka ani pomysł redaktorów tych materiałów.

To są SŁOWA JEZUSA. „Oto Syn Twój”. „Oto Matka twoja”. Kiedy Jezus wypowiada te słowa, to, co wypowiada, się wydarza. To się staje rzeczywistością.

 

Powtarzaj sobie często te słowa – jak refren ulubionej piosenki:

„Jestem SYNEM MARYI” czy też: „Jestem CÓRKĄ MARYI”.

 

Wyobraź sobie taką scenę Sądu Bożego: przychodzisz przed Boże oblicze. Aniołowie pytają: Kim jesteś? Na to podchodzi Maryja, kładzie ci rękę na ramieniu i mówi z miłością i dumą: „TO JEST MÓJ SYN”, „TO JEST MOJA CÓRKA”…

Życzmy sobie takiego sądu Bożego.

 

ŚWIATŁO SŁOWA:

„O Panie, jam Twój sługa, jam Twój sługa, syn Twojej służebnicy: Ty rozerwałeś moje kajdany” (Ps 116,16)

 

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. 
Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. 
Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło, i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

  

Uczestniczka 
 
 
85        S. Wyszyński, Na drogach zawierzenia, „Soli Deo” 1996 r., s. 102-103, 114-115.
 
86        Siostra Elżbieta Róża Czacka, Notatki, 28 VIII 1927 r.,