Dzień 26

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

„To, co Ewa straciła przez nieposłuszeństwo, Maryja odzyskała przez WIARĘ” – tymi słowami modlimy się często w liturgii Mszy Świętej.

 

„Błogosławiona jesteś, któraś UWIERZYŁA, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” – wykrzykuje święta Elżbieta pod wpływem Ducha Świętego.

 

Podczas męki oraz tuż po śmierci Zbawiciela – tylko w Niepokalanym Sercu Maryi trwała niewzruszona i niezachwiana wiara w Jezusa. Dlatego Kościół nazwał Maryję „Panną wierną” i „Matką Kościoła”.

 

Przez akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi otrzymujemy udział w wierze Maryi.

 

Dziś, kiedy wydaje się, że Kościół i świat przeżywają swoją własną drogę krzyżową – potrzebujemy tej wiary Maryi bardziej niż kiedykolwiek. Wszyscy Jej potrzebujemy.

Przez akt całkowitego oddania się otrzymujemy dar nieustannej obecności Maryi. Ten, kto Jej wszystko oddaje – pozwala Jej być obecną – WE WSZYSTKIM. Maryja jest ODTĄD zawsze przy tobie.

Tak jak była obecna przy Jezusie. Tak jak była obecna przy świętym Janie i przy apostołach.

 

Mamy prawo mieć pełną ufność, że w obecności Maryi i z Maryją u boku nasza wiara w Jezusa przetrwa wszystkie próby – nawet te najcięższe.

 

 

1.  Z NAUCZANIA KSIĘDZA PRYMASA STEFANA WYSZYŃSKIEGO:

„Król, który dzisiaj witany palmami idzie do świętego Jeruzalem, do dziedzictwa Ojca – jest Królem życia.

 

Chociaż to jest Król życia, a więc ten, którego władztwo wszyscy przyjęliby za wszelką cenę, by zabezpieczyć sobie życie, nie jest władcą. To Król cichy, którego Ewangeliści przedstawiają nam, jak dąży do Jeruzalem, siedząc na oślęciu. Taki był wtedy zwyczaj. Królowie w ten sposób wjeżdżali do Jeruzalem. I pochwala Go prorok, że przyjął postać sługi. We wszystkim znaleziony jest jako sługa (Flp 2,8). To jeszcze bardziej wiąże nas z Chrystusem. […]

 

Obecnie, w czasach władców okrutnych i bezwzględnych, jest rzeczą niezmiernie ważną przyglądać się temu Królowi. W dzisiejszych czasach władcy srożą się, nieustannie odgrażają się ludziom i uprawiają swoisty ekshibicjonizm władania: ja ci pokażę, ja cię mogę zgnieść, zniweczyć! Tak często, niestety, słyszymy to od najrozmaitszych, małych czy wielkich władców w biurach, w urzędach. W takich czasach wszyscy ci, którzy rządzą, i ci, którzy są rządzeni, winni uważnie przyglądać się Królowi i Władcy, który przyjął na siebie postać sługi i jako sługa idzie do ludu, aby objąć dziedzictwo Ojcowe.

 

Nasz Król cichy wchodzi do królestwa naszego życia niemal niedostrzeżony. W ciszy konfesjonału powiedział Ci: Idź w pokoju, nie grzesz więcej. Masz pokój, miłość i wolność. W swoim królestwie czujesz się ze Mną, twoim Ojcem, Panem i Królem, całkowicie wolny. Nie jesteś skrępowany Moją obecnością, nie musisz padać na twarz. Wystarczy, że powiesz: Panie, Ty wiesz, Ty wszystko wiesz. Ty wiesz, że Cię miłuję. Naszemu Królowi to wystarczy, bo to jest tak mało i tak wiele! Właściwy stosunek między Tobą a twoim Królem, który dziś przychodzi do twej duszy, układa się przez dyskretny, cichy akt wyznania wzajemnej miłości.

 

Każdy z Was, otrzymawszy zapewnienie od kapłana: Idź w pokoju i nie grzesz więcej, musi wrócić do swojego domu i też powiedzieć: Mój drogi mężu, nie potępiam ciebie, doznałam miłosierdzia i pragnę ci je zostawić. Moja droga żono, nie potępiam cię. Moje uprzykrzone dzieci, nie potępiam was. Sam posiadłem pokój i przynoszę go wam. Sam doznałem miłości i pragnę ją wam okazać. Sam posiadłem wolność i pragnę tak postępować, aby nikogo nie zniewolić, by nie być tyranem w domu, ale każdemu przynieść ciszę i uspokojenie. Niech inni nie muszą bać się moich nastrojów, porywów nieopanowanych i wybuchowości.

 

Na imię twoje, Boży człowiecze, teraz czy później, musi uklęknąć i uklęknie wszelkie kolano – niebieskich, ziemskich i podziemnych mocy. To jest twoje zwycięstwo, twoja kariera i szczyt, do którego jesteś powołany! Chrystus – Bóg, Słowo Wcielone, uczynił to, że przed człowiekiem uklękło kolano mocy niebieskich. Sam Bóg klęczał przed ludźmi.

 

Powołany jesteś, człowiecze Boży, by klękało przed Tobą kolano mocy ziemskich władców, potęg i ludzi, którzy, z Was wziąwszy władzę, niekiedy źle jej używają, przeciwko Wam. Muszą oni przyznać, że człowiek jest najważniejszą istotą w każdym domu, mieście, wsi, w fabryce, na zagonie, w narodzie i państwie. Człowiek, nie kto inny! Dlatego też kolano wszelkich mocy ziemskich musi uklęknąć przed człowiekiem i przyznać otwarcie, że to nie rzecz, nie towar, nie materia, nie surowiec, nie maszyna. Ecce homo! To jest człowiek!

 

Dla ludzi trzeba tworzyć ludzkie warunki życia, trzeba uszanować człowieka, bo człowiekowi ma służyć, a nie nad nim panować.

 

Jedno jeszcze odniesiesz zwycięstwo, człowiecze Boży, że przed Tobą zegnie się kolano piekielnych, podziemnych mocy. Szatan i jego pokolenie, choćby cię ku- sili i nieraz zwyciężyli, teraz czy później – muszą przyznać: człowiek jest nie dla mnie, ale dla Boga! To Jego istota! Szatan, duch potężny, nie jest człowiekiem. Chrystus nie przyszedł na świat, by zbawić szatany, ale przyszedł dla naszego zbawienia. Dlatego, choćby cię szatan nieraz zwyciężył, ostatecznie przyzna twoją wyższość, żeś kimś więcej aniżeli on. Zwyciężysz w imię Najdoskonalszego Człowieka – Jezusa Chrystusa. Oto twój sukces i kariera, człowiecze Boży, któremu służy cichy Król. […]

 

Wstań, wyprostuj kolana, podnieś głowę i chodź prosto! Boś nie jest niewolnikiem, ale wolnym – wolnością, którą wyzwolił cię Chrystus.

Tak jak teraz jesteście wolnymi, takimi zostańcie, pełni Boga, którym jest wasz Król cichy; świadomi swej człowieczej godności i władni rozkazywać w imię Boże – nawet szatanom.

 

Czy nie zauważacie, że największym bólem, cierpieniem i męką współczesnego człowieka jest to, że nosi on w sobie niepokój? Nie mając pokoju w sobie, ludzie nie umieją dać go innym. Dlatego współczesne życie ludzkie staje się coraz bardziej trudne, nerwowe, pełne niecierpliwości, wzajemnych zniewag. Zabrakło nam braterskiego języka. Nie umiemy do siebie przemawiać w uczciwy, braterski, ludzki sposób. Nie umiemy na siebie patrzeć pogodnie. Nie umiemy znosić cierpliwe i spokojnie ludzkiej udręki, której inni są pełni, a którą trzeba wyrozumieć, a nie potęgować ją jeszcze.

 

W takim stanie umysłów i serc kojącym lekarstwem dla was wszystkich jest Król Pokoju, który idzie ku tobie cichy. Wszedł w twoje wewnętrzne życie, owładnął twoim sercem. Pragnie porządkować twój umysł i dać ludziom ciebie odmienionego, innego, strawnego, dla braci, znośnego we współżyciu, w rodzinie, w pracy, we wszystkich stosunkach społecznych.

 

Król twój idzie ku tobie cichy. Tak idzie też przez dzieje ludzi od dwóch tysięcy lat, ukrywając swój splendor Słowa Przedwiecznego pod osłoną ludzkiego ciała, podobny nam we wszystkim prócz grzechu. Najmilsze Dzieci! Chciejcie zrozumieć, chciejcie widzieć w Nim Sługę, waszego Brata.

 

Dzieci moje, jak człowiek trudno pojmuje to, co jest najgłębszym jego pragnieniem i potrzebą ludzkiej natury. Jak trudno pojmuje to, że Bóg jest Sługą naszym. Wyjaśni to Chrystus: Jeśli Ja, Pan i Nauczyciel wasz, nogi wam umyłem, potrzeba, abyście i wy jedni drugim nogi umywali. To są nowe czasy, które chrześcijaństwo ciągle głosi. Trudno to pojąć. Nawet Piotr, przeznaczony na głowę Kościoła, nie mógł tego pojąć”[83].

Dla Matki Elżbiety Jezus Chrystus był przede wszystkim PANEM Jezusem. Nigdy nie nazywała Go inaczej. Żyła dwoma ulubionymi tekstami – mszalnym: przez Niego, z Nim i w Nim (dziś ten tekst brzmi: przez Chrystusa, w Chrystusie i z Chrystusem) oraz pawłowym: Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). A całe jej życie układało się z prostych aktów miłości ku Jezusowi.

 

“Pan Jezus, gdy przychodzi do naszych serc, jest wobec wszystkich prawdziwym, ŻYWYM Bogiem-Człowiekiem. Przychodzi do każdego z nas i chce naszej miłości, naszej prostej, ludzkiej przyjaźni... Pod wpływem tej miłości, pod wpływem tej przyjaźni coraz bardziej żyje, coraz bardziej odsłania swoje Bóstwo, coraz bardziej okazuje się kochającym stworzenie swoje Stwórcą, a zarazem najbardziej LUDZKIM Przyjacielem.

 

Potrzeba miłości, potrzeba przyjaźni, która tkwi w duszy każdego człowieka, zaspokojona jest wtedy wspaniałomyślnie, po królewsku. Przyjaźń każdego z nas z Panem Jezusem zawiązuje się i staje się jego własną, osobistą, wyłączną przyjaźnią. Tu zawiązują się nasze osobiste stosunki z Panem Jezusem. Im [więcej] z naszej strony prostoty, pokory i miłości opartej na wyrzeczeniu się siebie, tym ściślejsze stają się nasze stosunki z Panem Jezusem. Tym bardziej odsłania nam siebie, tym bardziej nam się okazuje”[84].

 

Pierwsze słowa, których Anioł uczy dzieci w Fatimie, brzmią: „Boże mój! WIERZĘ W CIEBIE!”. Nasuwa to na myśl wyznanie wiary, które zaczynamy od słów: „Wierzę w Boga…”. Fatima prowadzi nas do źródła. Ukazuje to, co najważniejsze.

Objawienie w Fatimie zaczyna się od wiary i zostaje od razu połączone z wynagrodzeniem:

„Błagam, abyś przebaczył tym, którzy nie wierzą”.

Przesłanie z Fatimy jest wielkim wezwaniem do wiary.

Czyż nie takie wezwanie jest ukryte w różnych rodzajach kontaktu dzieci z Matką Bożą.

Łucja ma pełny kontakt – widzi, słyszy i rozmawia z Maryją. 
Hiacynta widzi i słyszy Matkę Bożą, ale z Nią nie rozmawia. Franciszek tylko widzi Matkę Bożą.

I tutaj robi się miejsce dla WIARY.

„Czwarty wizjoner” to ten, który uczestniczy w orędziu z Fatimy PRZEZ WIARĘ.

 

Jest jeszcze jedno światło związane z wiarą.

Maryja składa obietnicę, że Portugalia będzie zawsze wierna dogmatom wiary. 
Przypomnijmy, że Portugalia była pierwszym krajem na świecie, który poświęcił się Niepokalanemu Sercu Maryi.

 

Czy ta obietnica nie wskazuje i nie potwierdza tego, co pisał św. Ludwik Grignion de Montfort – że całkowite oddanie się daje nam udział w wierze Maryi?

Święta Tereska od Dzieciątka Jezus otrzymała tytuł Doktora Kościoła jako podkreślenie wagi i geniuszu ukazanej w jej pismach i życiu – drogi dziecięctwa duchowego.

 

Św. Tereska pisze: Jezus z upodobaniem pokazał mi jedyną drogę, która prowadzi w sam Boski Żar, a tą drogą jest ufność małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca…

Spróbuj dziś wieczorem zasnąć w ramionach Ojca.

Zamknij oczy i ufaj, że Bóg Ojciec jest przy tobie i przytula cię swoją kochającą Obecnością.

Jeśli jest to dla ciebie trudne – poproś Maryję o pomoc.

Ona nawet w najtrudniejszych i najbardziej bolesnych chwilach swojego życia wierzyła, że jest w ramionach Ojca.

Do Teresy Wielkiej Pan Jezus powiedział: „Wtedy, kiedy wydawało ci się, że Mnie nie ma przy tobie – ja byłem najbliżej ciebie”.

Jeżeli chcesz kroczyć królewską drogą dziecięctwa – postanów sobie, aby każdego dnia zasypiać z większą ufnością w miłość Ojca, w którego ramionach jesteś.

Bóg Ojciec marzy o twojej całkowitej ufności.

 

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. 
Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. 
Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło, i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

83        S. Wyszyński, Mój dialog z Chrystusem Eucharystycznym, „Soli Deo” Warszawa 2002, s. 42-51.

84        E. R. Czacka, Notatki, Laski, dn. 10 III 1930 r.