Dzień 24

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

Kochać to znaczy oddać Wszystko.

Jan apostoł pisze o Jezusie: „Umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował”.

DO KOŃCA NAS UMIŁOWAŁ.

 

Przymierze Chrztu Świętego jest objawieniem Miłości, która kocha do końca. W Chrzcie Świętym Bóg dał nam WSZYSTKO, czyli CAŁEGO SIEBIE.

 

Nie ma większej godności niż godność, jaką otrzymaliśmy na chrzcie świętym.

Jak pisze o. Jacek Salij: Również ksiądz, biskup czy papież nie otrzymują od Boga większej godności niż ta, jaką otrzymali na chrzcie. Po prostu większej godności niż dar przebóstwienia człowiek nie może już otrzymać.

 

Wróć pamięcią do momentów, w których zrobiłeś coś złego. Zgrzeszyłeś, pokłóciłeś się z kimś, obmówiłeś, nawrzeszczałeś, popadłeś w nieczystość. Zobacz nad sobą Boga, który mówi: „Kocham cię, to jest mój syn umiłowany, to jest moja córka umiłowana.” Spróbuj zobaczyć, jak Jezus, który wszedł do rzeki Jordan - tak samo wchodzi w twój grzech, w całe błoto grzechu. Nieważne ile brudu jest w twoim sercu - wchodzi po kostki, po kolana, po pas… Solidaryzuje się z tobą. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. On uświęca je swoją obecnością i tam, gdzie ty nie domagasz, tam Bóg mówi nad tobą „kocham cię” , a ta miłość wzywa do zmiany i daje do niej siłę. Uznaj, że jesteś grzesznikiem, ale nie wpadnij w pułapkę przywiązania do swojego konkretnego grzechu. Uwierz, że Chrystus naprawdę może wyciągnąć cię z każdego brudu, choć- byś tkwił w nim od wielu lat. Może przyszło na ciebie zniechęcenie, zniecierpliwienie, że skoro przez tyle czasu, mimo tylu modlitw nic się nie zmienia, to widocznie już nic się nie zmieni. „Może tak ma być…” – mówisz sobie zniechęcony. Odrzuć od siebie te kłamstwa. Wiesz z czym masz największy problem, na jakie obszary serca szczególnie musisz uważać, doglądając ich, czy wróg nie próbuje przedostać się nie- postrzeżenie. Podnieś głowę wysoko. Wszystko możesz w tym, który Cię umacnia.

 

Dlaczego akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi jest tak ważny?
Ponieważ Maryja, jako jedyne stworzenie, wykorzystała W PEŁNI łaskę całkowitego poświęcenia Bogu. Należała do Boga w sposób PEŁNY i dlatego stała się PEŁNA ŁASKI.

 

W Maryi – nasze poświęcenie Bogu – osiągnie swoją PEŁNIĘ.

Przez akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi wchodzimy w PEŁNIĘ ŁASKI, która została nam udzielona w sakramencie Chrztu Świętego.

 

W chrzcie świętym Bóg mówi do Ciebie: „JESTEM CAŁY TWÓJ, A TY JESTEŚ CAŁY MÓJ. JESTEM CAŁY TWÓJ, A TY JESTEŚ CAŁA MOJA”.

 

„Odnawiam i potwierdzam przymierze Chrztu Świętego” – to znaczy powiedzieć:

„Boże – PRZYJMUJĘ CIEBIE i zgadzam się należeć całkowicie do Ciebie. Zgadzam się być CAŁY TWÓJ, zgadzam się być CAŁA TWOJA”.

 

 

„A wy jesteście Ciałem Chrystusowym, jedni drugich członkami. Jesteście włączeni w ogromny organizm, który żyje i nie umiera, jak jego Głowa. On się rozwija, potężnieje w Kościół walczący, czyli pracujący, w Kościół oczyszczający się i w Kościół triumfujący zwycięzcami. Jest to właśnie ta sanctorum communio.. Wierzę w […] święty Kościół powszechny, świętych obcowanie.

 

Można powiedzieć wszystko to samo także w liczbie pojedynczej, tak jak mówiliśmy w liczbie mnogiej: Spraw, Ojcze, aby on i ona jedno byli, lub byli ze mną, jako ja i Ty, Ojcze, jedno jesteśmy. Ja w niej i w nim, a on i ona we mnie, abyśmy byli jedno. Ty jesteś członkiem Chrystusowym! Ty jesteś Ciałem Chrystusowym i członkiem spośród członków tego Ciała.

 

Gdy się urodziłem i Kościół mnie ochrzcił, od razu włączył mnie do tej universitas świętych oczyszczających się, walczących i pracujących. Nie jestem sam. Już od początku jestem w tej wielkiej wspólnocie, w wielkiej społeczności, w Bożej rodzinie.

 

W takim właśnie Kościele jestem ja. I to nie tak, jak kamień na dnie łodzi. Nie! Jestem jakąś cząstką Kościoła, jestem jego komórka, przedziwnie wrażliwą i czułą. Bo gdy mnie mój Kościół dotknie, to ja czuję, gdy mnie pogłaszcze, gdy na mnie spojrzy, pobłogosławi, gdy mnie rozgrzeszy i nakarmi Ciałem Chrystusowym, gdy nieustannie modli się za mnie i nieustannie mnie wspiera, to ja to wszystko czuję. To wszystko mnie dotyka, jakby komóreczka mojego bytu, mojego istnienia była jakaś rozraniona, krwawiąca, wyjątkowo uczulona, że nie sposób, bym tego nie odczuwał.

 

Po prostu czuję wszystko, co Kościół nade mną robi i co Kościół we mnie robi. Czuję jego macierzyńskie oczy, jego spojrzenie i wiem, że to Chrystus na mnie patrzy oczyma Kościoła. On do mnie przemawia, leczy, ciągle mnie szuka i nieustannie mnie upomina. On prostuje moje ścieżki i w ten sposób chroni od ekstrawagancji, On nieustannie doprowadza mnie do przytomności i równowagi.

 

I nie zraża się mną! Ciągle liczy na mnie, ciągle ogląda się na mnie, zatrzymuje się, gdy nie mogę nadążyć za Nim, dotrzymać Mu kroku, i zachęca mnie: No chodź, no chodź… Nie opuszczę cię, nie zostawię cię samego. Jestem przy tobie, jestem dla ciebie, jestem w tobie. Jestem tobą, bo i ty jesteś Kościołem.

 

Ty jesteś Ciałem Chrystusowym i współmałżonkiem, więc ty jesteś Kościołem Bożym. Jest to tak odważnie powiedziane! Ale dlaczego mam być Kościołem? Dlatego, że w tobie jest Trójca Święta – tak jak w Kościele. Dlatego, że w tobie jest Słowo Wcielone, żyjący Chrystus historyczny – tak jak w Kościele. W tobie jest nieustannie Duch Święty, który jest Duchem Ojca i Syna, i nieustannie mówi w tobie. Ciebie ogarnia najlepsze serce Krewniaczki Trójcy Świętej, Matki Boga Wcielonego, Maryi. Na tobie jest wszystko, co Kościół wziął z krzyża Chrystusowego i ma dla ciebie. Po tobie spłynęła woda chrztu świętego i jesteś ochrzczonym człowiekiem. Jest wyciśnięte na tobie znamię chrztu”[77].

 

Powiedziałem, że przedstawione nabożeństwo można by bardzo dobrze nazwać doskonałym odnowieniem ślubów lub przyrzeczeń złożonych na chrzcie świętym.

Każdy chrześcijanin przed chrztem św. był niewolnikiem szatana, bo do nie- go należał. W sakramencie chrztu św. osobiście albo przez swoich rodziców chrzestnych wyrzekł się uroczyście szatana, jego pychy i dzieł, a obrał sobie Jezusa Chrystusa za Mistrza i wszechwładnego Pana, by jako niewolnik z miłości do Niego należeć. Na tym właśnie polega to nabożeństwo. Człowiek wyrzeka się szatana, świata, grzechu i siebie samego i oddaje się całkowicie Jezusowi przez ręce Maryi.

Czyni on nawet więcej, bo w czasie chrztu św. neofita mówi zwykle cudzymi ustami, przez ojca chrzestnego lub matkę chrzestną, a więc oddaje się Jezusowi przez pośrednika. Natomiast w nabożeństwie, o które tu chodzi, składamy ofiarę z samych siebie osobiście, dobrowolnie, z pełną świadomością[78].

 

Matka Elżbieta dobrze zdawała sobie sprawę, że natura ludzka wszczepiona jest w Boga przez chrzest i dlatego posiada ogromny kapitał łask, który pozwala człowiekowi ochrzczonemu bez lęku patrzeć na to, co się w nim dzieje. Te łaski są wlane w takiej mierze, że pozwalają mu unikać grzechu śmiertelnego. Taki człowiek wie, że ponad wszystkim panuje Bóg, że Bóg go nie opuści i dlatego, jeśli zechce, może trwać w Bogu z całym spokojem.

 

“Przez chrzest włączeni jesteśmy do Ciała Mistycznego Pana Jezusa. Możemy być Raną lub zdrowym Ciałem Jego. Z Męki Pana Jezusa płynie na nas uzdrowienie. Krew Przenajświętsza nas obmywa i dlatego wraz z Nim podczas Ofiarowania siebie ofiarować powinniśmy w zjednoczeniu z Nim jako hostie mające być przemienione w samego Pana Jezusa. W czasie Podniesienia, gdy Pan Jezus zstępuje na ołtarz, bądźmy gotowi i dajmy się przemienić przez Niego, jak hostia w rękach kapłana. Nie obawiajmy się naszej niegodności. Pan Jezus wszystkiemu zaradzi. Bóg-Stwórca nie tylko przemienić nas może, ale moc Jego stworzyć nas na nowo może, w jednej chwili. Trzeba Mu się tylko oddać. Trzeba Mu wierzyć, trzeba Mu ufać, trzeba Go kochać. On wleje w nas mocą swoją i wiarę, i ufność, i miłość. Miłością Jego będziemy Go kocha[79]

Maryja w Lourdes mówi: „JESTEM NIEPOKALANE POCZĘCIE” – wyrażając w ten sposób, że ta łaska uczyniła Ją tym, kim jest.

 

Gdybyśmy nigdy nie wyparli się łaski chrztu i trwali w świętości, która została nam w nim udzielona – i my moglibyśmy powiedzieć: „JESTEM CHRZTEM ŚWIĘTYM” –  to znaczy: Chrzest Świętym uczynił mnie tym, kim jestem.

 

Różnica między nami a Maryją jest jednak taka, że Maryja NIGDY SIĘ NIE WYPARŁA UDZIELONEJ JEJ ŁASKI. ŻYŁA NIĄ W KAŻDEJ CHWILI SWOJEGO ŻYCIA. NIGDY NIE ZAPOMNIAŁA O TYM, KIM JEST DZIĘKI TEJ ŁASCE.

 

Jak wrócić do tej pełni łaski, od której się tak bardzo oddaliliśmy? PRZEZ NAWRÓCENIE, KTÓRE WYRAŻA SIĘ PRZEZ POKUTĘ.

 

Pokuta jest DROGĄ, przez którą nawrócone serce wraca do pierwotnej czystości. Możemy teraz lepiej i głębiej zrozumieć, dlaczego we wszystkich swoich objawieniach Maryja wzywa do POKUTY.

Tak też wielu świętych rozumiało symboliczne znaczenie osób JANA I MAGDALENY, którzy stali pod Krzyżem razem z Maryją. Jan to Czystość, a Maria Magdalena to Pokuta.

Anna Katarzyna Emmerich, która otrzymała objawienie dotyczące Męki Pana Jezusa –  pisze, że duszą, która kochała Jezusa NAJBARDZIEJ po Maryi, była właśnie Maria Magdalena.

 

Tereska od Dzieciątka Jezus pisała w Dziejach duszy: nie spotyka się duszy czystej, która by kochała bardziej niż dusza pokutująca.

 

Wszyscy utraciliśmy pierwotną pełnię łaski, którą otrzymaliśmy w Chrzcie. I wszyscy możemy ją odzyskać.

PRZEZ POKUTĘ.

 

Autor Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny – św. Ludwik –  nosił nazwisko Grignion. Dodał jednak do niego: „de Montfort”. Czy wiesz dlaczego?

 

Montfort to nazwa miejscowości, w której św. Ludwik został ochrzczony. Chrzest był dla niego tak ważny, że nazwę miejscowości, w której przyjął chrzest – włączył do swojego nazwiska. Wiedział, że przez chrzest stał się Nowym Stworzeniem i chciał to godnie uczcić.

 

Zapraszamy cię dziś, aby zapisać w kalendarzu datę swojego Chrztu Świętego i od tego roku świętować ten dzień jako najważniejsze, osobiste święto w roku – dzień twoich nowych narodzin.

 

Zacznij już dziś planować i spisywać pomysły na to, w jaki sposób możesz uczcić dzień rocznicy swojego Chrztu Świętego.

 

ŚWIATŁO SŁOWA:

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. 
Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. 
Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło, i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

Ada 


77        S. Wyszyński, Błogosławione oczy, które widzą (rozważania rekolekcyjne), “Soli Deo” Warszawa 2015, s. 86-92.

78        L. M. Grignion de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, nr 126..

79        E. R. Czacka, Dyrektorium, Laski, dn. 12 II 1929 r.