Dzień 13

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

Księga Rodzaju, Ewangelia świętego Jana oraz Apokalipsa.

W każdej z tych ksiąg słowa Bożego pojawia się postać Niewiasty.

 

W Księdze Rodzaju otrzymuje Ona obietnicę zwycięstwa nad szatanem.

W Ewangelii świętego Jana Jezus na krzyżu oddaje Jej swojego ucznia, który symbolizuje cały Kościół i każdego człowieka.

W Apokalipsie Jej postać ukazuje się jako „Niewiasta obleczona w słońce”.

 

W swoim największym dziele zatytułowanym Maryja Niepokalana pokorny ojciec Dolindo Ruotolo pisze, że obraz Niewiasty obleczonej w słońce: odnosi się bezpośrednio do Najświętszej Maryi i do walki, którą szatan, „Smok barwy ognia”, wytoczył przeciwko Niej w ostatniej bolesnej epoce świata i Kościoła. Odnosi się on do Maryi, jedynego schronienia dającego nadzieję i miłosierdzie w najsmutniejszych dla świata i Kościoła momentach.

Niech nas dalej prowadzi modlitwa o. Dolindo:

Orędzie z Fatimy jest w swej istocie wezwaniem do nawrócenia i pokuty, tak jak Ewangelia. Wołanie to rozległo się na początku XX wieku i stąd zostało skierowane szczególnie do obecnego stulecia.

Wydaje się, że orędzie Najświętszej Maryi Panny należy odczytywać w świetle

„znaków czasu”, znaków naszych czasów. Wezwanie do pokuty jest wezwaniem matczynym, a jednocześnie mocnym i jednoznacznym.

 

Wołanie zawarte w orędziu Maryi z Fatimy jest tak głęboko zakorzenione w Ewangelii i w całej Tradycji, że Kościół czuje, iż orędzie to nakłada na niego obowiązek wysłuchania go.

Dziś Jan Paweł II, następca Piotra, kontynuator dzieła Piusa, Jana i Pawła, a szczególnie dziedzic II Soboru Watykańskiego, staje przed Matką Syna Bożego w Jej Sanktuarium w Fatimie.

 

W jakim celu tu przybył?

 

Staje, odczytując raz jeszcze, z drżeniem serca, macierzyńskie wezwanie do po- kuty, do nawrócenia, naglący apel Serca Maryi, który rozległ się w Fatimie.

 

Tak, odczytuje raz jeszcze, z drżeniem serca, widząc jak wiele ludów i społeczeństw – jak wielu chrześcijan – poszło w przeciwnym kierunku aniżeli ten, który wskazuje fatimskie orędzie.

 

Grzech zadomowił się na dobre w świecie, negacja Boga szerzy się poprzez ideologię, zamysły i plany istot ludzkich. Ale z tego właśnie powodu ewangeliczne wezwanie do pokuty i nawrócenia, wyrażone w orędziu Matki, pozostaje wciąż aktualne. Jest jeszcze bardziej aktualne. Jest jeszcze bardziej naglące.

Następca Piotra staje tu także jako świadek niezamierzonego ludzkiego cierpienia, świadek niemal apokaliptycznego niebezpieczeństwa zagrażającego narodom i całej ludzkości. Stara się on ogarnąć te cierpienia swym słabym ludzkim sercem, stając wobec tajemnicy serca Matki, Niepokalanego Serca Maryi.

Moje serce cierpi widząc grzech świata i szereg niebezpieczeństw zbierających się nad ludzkością jak ciemne chmury; równocześnie jednak raduje się nadzieją, gdy podejmuję to, co uczynili już moi poprzednicy, kiedy poświęcili świat Sercu Matki, kiedy poświęcili temu Sercu, szczególnie te ludy, które najbardziej potrzebują tego poświęcenia. Akt ten oznacza poświęcenie świata Temu, który jest nieskończoną świętością. Świętość ta oznacza odkupienie, oznacza miłość potężniejszą od zła.

 

Żaden »grzech świata« nie zdoła zwyciężyć tej Miłości. Akt ten został ponowiony raz jeszcze. Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi „znakami czasu”. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo.

„Oto Niewiasta obleczona w słońce, księżyc pod Jej nogami, a nad głową Jej korona z gwiazd dwunastu. To Ta, o której w raju powiedział Bóg wężowi wobec stroskanej i zasmuconej Ewy: Położę nieprzyjaźń między tobą a Niewiastą, między nasieniem twoim a nasieniem Jej. Ona zetrze głowę twoją! Ona zniszczy ład, który ty zaprowadziłeś. Ład nieładu, a raczej nieład w ładzie! Ona na nowo zharmonizuje w człowieku pierwiastki materialne i duchowe. Ona będzie pierwszą przedstawicielką nowego porządku. Na Niej pokażę, iż Bóg nie da się z siebie wyśmiewać. Nadal możliwe jest, nawet po katastrofie grzechu, pojednanie człowieka z Bogiem, przywrócenie harmonii między prawami ciała i ducha, uzyskanie pokoju wewnętrznego.

 

Bóg zaczął działać… Pragnął, aby na zawsze skończyły się wątpliwości: czy możliwe jest, aby człowiek wrócił do ładu i pokoju? Czy możliwe jest opanowanie śmierci i rozkładu? Czy możliwe jest, aby człowiek znowu oglądał Boga nieskrzywioną psychiką? Czy możliwe jest, aby Mu ufał, jak ufał Adam przed grzechem pierworodnym? Czy to wszystko jest możliwe?

A gdy przyszła pełnia czasu, staje zwiastun Boży przed Dziewczęciem z Nazaretu, przed Tą, o której Objawienie i wyobraźnia ludzkości powiedziały: Ipsa – Ona oraz Virgo – Dziewica. Teraz już wiemy, kto to jest, o kogo tu chodzi…

Staje przed Nią anioł i oznajmia Jej dziwne rzeczy: Łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami. – A Ona, gdy posłyszała, zatrwożyła się na słowa jego i rozważała, cóżby to było za pozdrowienie. I rzekł Jej anioł: Nie lękaj się, Maryjo, albowiem znalazłaś łaskę u Boga! Oto poczniesz i porodzisz Syna, i nadasz Mu imię Jezus. – Jakże się to stanie, skoro męża nie znam? – Duch Święty zstąpi na Ciebie… (Łk 1,28-35).

 

Maryja słyszy rzeczy przekraczające ludzkie pojęcia, zda się – niemożliwe! Syn Boży ma się stać Człowiekiem. Na Matkę swoją wybiera Ją, nikomu nieznaną i skromną dzieweczkę izraelską. Narodzi się z Niej, chociaż Ona męża nie zna? Zostanie Matką, będąc nadal Dziewicą? Ale mówi to zwiastun Boży, a Bogu nie można nie wierzyć i nie ufać. Na pytanie: Jakże się to stanie…? – otrzymała przecież odpowiedź: Duch Święty zstąpi na Ciebie… To Jej wystarczy! Ona wie, że Duch Święty to Miłość, a dla Miłości nie ma rzeczy niemożliwej. Maryja uwierzyła więc w Niemożliwe, bo zawierzyła Miłości. W nagrodę usłyszała zaraz słowa anioła: … bo nie masz nic niemożliwego u Boga! (Łk 1,38). W nagrodę została też ustami Elżbiety pochwalona przez ludzkość: Błogosławiona, któraś uwierzyła, że wypełni się to, co ci oznajmiono od Pana (Łk 1,45). Została pochwalona nie za to, że nosiła już w sobie Zbawiciela, ale za to, że uwierzyła!

Ewa zwątpiła w Prawdę, Mądrość i Miłość Bożą, Maryja zawierzyła. Dlatego słowami Elżbiety ludzkość wielbić będzie wiarę Maryi, aż do skończenia świata”[43].

 

Swoje śluby wieczyste pod imieniem s. Elżbiety od Ukrzyżowania Pana Jezusa złożyła pod płaszczem Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej, 15 sierpnia 1917 roku, od samego początku swojej zakonnej drogi zawierzając Matce Bożej swoją miłość do Jej Syna. Pozostawione przez Matkę Elżbietę zapiski z jej mistycznych doświadczeń wskazują na bliską relację, jaka łączyła ją z Niepokalaną.

“Na początku tej modlitwy mówiłam Matce Najświętszej, że całą duszą wierzę w Jej pośrednictwo we wszystkich łaskach i tłumaczyłam się, że jeżeli siostrom obawiam się dawać książek o tym do czytania, to dlatego, że obawiam się, by to nie stało się u nich płytką dewocyjką, ale że w każdej chwili, jeżeli Matka Najświętsza to zechce, gotowa jestem sama i wszystkie siostry, i całe Zgromadzenie Jej zupełnie oddać. Wtedy to Matka Najświętsza okazała mi swoją potęgę i oddała mię Synowi swemu. […] Powtarzałam akty miłości. Słowa: Jezu, Boże Mój nabierały dla mnie dziwnie głębokiego i pełnego znaczenia. Nie bałam się wcale, tylko miłość bez granic i szczęście, i pragnienie, by się to nigdy nie skończyło”[44].

13 października 2017 roku Matka Boża objawia się w Fatimie po raz ostatni. Ma wte- dy miejsce obiecany wcześniej przez Maryję cud słońca. Świadkiem tego wydarzenia jest około siedemdziesięciu tysięcy osób.

Słońce wiruje na niebie, wykonując koliste ruchy. Po chwili, zygzakowatym ruchem, zaczyna opadać w kierunku zebranych – niczym sprężyna zbliżając się do ziemi, aby po chwili takim samym ruchem wrócić na swoje miejsce.

 

No dobrze, ale co to wszystko znaczy?

Jakie znaczenie ma ten niezwykły „taniec” słońca?

 

Odpowiedzi udziela nam Apokalipsa świętego Jana Apostoła: „Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce…” (Ap 12, 1).

 

Niewiasta obleczona w słońce. Oto znaczenie ruchów słońca podczas ostatniego objawienia Matki Bożej. Słońce wykonało koliste ruchy z góry do dołu oraz z dołu do góry. Były to dokładnie takie ruchy, jakie wykonujemy, gdy chcemy oblec coś lub kogoś. 13 października 1917 roku w dolinie Cova da Iria w Fatimie Maryja została obleczona przez słońce. Ten znak mówi nam wyraźnie, że znajdujemy się w centrum

wydarzeń, które opisuje Apokalipsa świętego Jana Apostoła. Jest to opis wielkiej walki między Bogiem a szatanem, w której centralną rolę odgrywa Baranek i Niewiasta oraz Jej potomstwo.

 

WEZWANIE DNIA:

Wyjaśniając Łucji sens pięciu sobót wynagradzających, Pan Jezus wspomniał o pięciu głównych rodzajach zniewag przeciwko Sercu Maryi.

 

Zapisz je na kartce. Przy każdym pomyśle spróbuj dopisać – kiedy możesz go zrealizować.

Miłość jest pomysłowa i konkretna. ŚWIATŁO SŁOWA:

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

Monika


43        S. Wyszyński, Matka Syna Człowieczego, Pallottinum 1984, s. 9-10.

44        E. R. Czacka, Notatki, Laski, dn. 17 III 1928 r.