Dzień 12

Wycisz swój umysł i swoje serce. Duchowe wyciszenie jest naszą otwartością na łaskę. Modlitwę do Ducha Świętego postaraj się odmówić spokojnie i powoli, wczuwając się sercem w każde ze zdań.

 

Nowy Testament przedstawia szatana jako przeciwnika Bożych planów realizowanych przez Jezusa Chrystusa.

 

Szatan kusi Jezusa na pustyni, a potem jest wielokrotnie wyrzucany z opętanych, których Jezus uwalnia.

 

Aktywne działanie szatana sprawia, że jest on nazywany w Ewangelii „władcą tego świata”.

Za pomocą przypowieści Jezus uczy, że działalność szatana polega na wyrywaniu słowa Bożego z serc ludzkich, „aby nie uwierzyli i nie byli zbawieni” (Łk 8,12).

 

Szatan pragnie również odkryć słabość uczniów i oskarżyć ich przed Bogiem, Jezus jednak wstawia się za nimi, aby nie ustała ich wiara (Łk 22, 31).

 

Walka szatana z Chrystusem znajduje swe przedłużenie w walce z Kościołem. Święty Piotr pisze: „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5,8-9). Maryja jest naszą PEŁNĄ ZBROJĄ BOŻĄ. Jej Niepokalane Serce jest dla szatana twierdzą niezdobytą.

1.  Z NAUCZANIA KSIĘDZA PRYMASA STEFANA WYSZYŃSKIEGO:

„Księga Rodzaju przedstawia ład Boży, zaprowadzony stwórczą mocą miłującego Boga. Często powtarza się w niej jako dominanta, stwierdzenie, że wszystko, co uczynił Bóg, było dobre… było bardzo dobre (Rdz 1). […]

 

Między Boga i człowieka wtrącił się Szatan. Zastanawia nas motyw jego działania. Wiemy, iż działał z nienawiści ku Bogu i usiłował zasiać ją w stworzeniach, które wyszły z ręki Boga przez miłość i w sobie również ujawniały miłość. Wszystko, co w Bogu jest z prawdy, miłości i mądrości, włożył On w najdoskonalsze ze stworzeń – poza aniołami – w człowieka.

 

Podziwiamy niezgłębioną miłość, którą wlał Bóg w świat stworzeń, aby z ich pomocą wypowiedzieć ją w konkretny sposób. Wszystko to uczynił dla człowieka. Nie miał więc człowiek wątpliwości, że wszystko co go otaczało w raju, było przejawem miłości Bożej. Wiedział, że to jest dla niego. Był tego pewny. Nawet na podstępne pytanie węża: Czy to prawda, że Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu? – Ewa spokojnie odpowiedziała: Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli (Rdz 3,1-3).

 

Jest to odpowiedź obiektywna, spokojna, bez cienia wątpliwości i nieufności – rzeczowa informacja udzielona duchowi, którego chytrości pierwsza niewiasta nie przewidziała. Nawet go o nic nie spytała. Nie miała jeszcze doświadczonej roztropności, jaką później objawi Maryja. Prosta, szczera, pierwotna natura, nietknięta grzechem, wie co ma czynić, a czego czynić nie powinna, bo Bóg sobie tego nie życzy. Nie mając żadnych wątpliwości, po prostu informuje.

 

Ale następuje drugi atak. Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! – To jest już próba zasiania nieufności do Boga w sercu człowieka, próba zadania kłamstwa Temu, który jest Prawdą. Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło (Rdz 3,4-5). Coraz bardziej pogłębia się próba siania nieufności do Tego, który działa przez samą prawdę, mądrość i miłość, który wszystko czyni dla człowieka, nie ukrywając przed nim niczego. Bóg ma proste intencje. Szatan, kierując się nienawiścią do Boga i stworzeń, które są w lepszym niż on położeniu, usiłuje zasiać wątpliwość. Podsuwa więc intencje, których Stwórca nie ma. Rzuca absurdalne posądzenie, iż Bóg boi się człowieka, aby przez osiągnięcie zakrytej przed nim wiedzy, człowiek nie stał się jako bogowie. Jest to posądzenie Prawdy najwyższej o to, że może prawdę ukrywać, zazdrośnie jej strzec, nie dzielić się nią z rozumnym, wolnym i miłującym stworzeniem. A przecież Bóg jest Prawdą, Dobrem, Miłością i Jego przymioty udzielają się człowiekowi, stworzonemu na obraz i podobieństwo Boże.

 

Szatan jest duchem niepokoju. Zakłóca więc w człowieku równowagę, stan błogiego posiadania pewności. Budzi nieufność tak, iż człowiek zaczyna pytać: kto wie, może istotnie tak jest, jak on mówi…? Może Bóg, kierując się zazdrością o swoją Prawdę, Miłość i Mądrość, chce to wszystko ukryć i zabezpieczyć przede mną?

 

Pod wpływem wątpliwości rozpoczyna się szukanie prawdy niejako na własną rękę. […]

 

Do tej pory miał człowiek całkowitą pewność i zaufanie do swego Boga. A teraz stoi jakby na dwóch ruchomych deskach, które ciągle się chwieją. Nic więc dziwnego, że od czasu do czasu upada, wstaje i znowu upada…

Często ludzie sprowadzają istotę grzechu do nieposłuszeństwa. Tymczasem istota grzechu polega na dopuszczeniu wątpliwości. Człowiek zaczyna wątpić, że Bóg jest Prawdą i nie chce, a nawet nie może nas okłamywać; że jest Dobrem i nie może chcieć dla nas zła; że jest Miłością, więc nie może nas nienawidzić i działać przez nienawiść, bo On tylko miłuje i jest niejako skazany na miłość i dobroć.

 

Ilekroć człowiek wątpi, czy Bóg jest Prawdą, Miłością, Dobrocią i Mądrością, po- wstaje nieporządek, który jest przyczyną najrozmaitszych udręk. Nic tak nie drę- czy, jak dopuszczona wobec Boga wątpliwość! Jest to przyczyna naszej męki, jest to grzech pierworodny, który leży nie tyle w porządku fizycznym, ile psychicznym, duchowym. Ma charakter duchowy, dlatego jest grzechem najcięższym”[40].

Dziecko Moje, powiedz dzieciom Moim, że ataki zła spiętrzają się coraz bardziej i nikt na tej ziemi nie jest na tyle osłonięty, aby nie musiał angażować wszystkich swoich sił, żeby ocaleć od niszczącej mocy zła.

Jest czas selekcji, czas stawania w Prawdzie i konieczności opowiedzenia się, po czyjej jest się stronie: Boga czy szatana.

Im kto otrzymał wznioślejsze powołanie ode Mnie, tym większego wysiłku wy- maga wybór pomiędzy tym, co oferuje świat, a w nim szatan, a tym, co zgodne jest z Moją wolą zawartą w Ewangelii.

Nie można, będąc świadomie przy Mnie, deklarując Mi wierność, jednocześnie iść na jakiekolwiek ustępstwa na rzecz grzechu, który zawsze ma swoje korzenie w szatanie. Podobnie na ustępstwo na rzecz słabości natury i pokus świata.

A ponieważ nawałnica zła przelewa się przez świat – ocalenie jest tylko w modlitwie, pokucie i czynach miłosierdzia wobec braci tak samo zagrożonych w duszy swojej.

Aby nie dać się zwieść szatanowi, trzeba trwać w stanie łaski uświęcającej, w stanie modlitwy i nieustającego wzywania Mojego Imienia, tkwić w Kościele, żyjąc pełnią darów Moich tam otrzymywanych.

Nie trzeba się lękać, ale trzeba ze wszystkich sił przylgnąć do Ran Moich i wołać o Miłosierdzie Moje w godzinie sądu nad światem, jaka trwa i zmierza do ostatecznego rozstrzygnięcia. To rozstrzygnięcie odbywa się w sercu każdego człowieka i każdy wydaje wyrok na siebie swoją decyzją wyboru z chwili na chwilę i swoją postawą wobec braci.

 

Rzeczy drobne, czyny pozornie mało znaczące prowadzą coraz głębiej w jedną z dwu stron: w stronę Boga albo w stronę szatana, który jak pająk swą zdobycz oplątuje coraz ciaśniej nićmi ułudy i zaślepienia tych, którzy nie są Mi wierni w codzienności swojej[41].

 

Matka Elżbieta nie skupiała się na Szatanie, podkreślała za to moc Bożego działania znacznie przewyższającą wszelkie zakusy szatańskie. Owszem, dzięki łasce Bożej miała w sobie to ogromne wyczucie, które w realny sposób pozwalało jej uchwycić szatańskie sposoby działania i bezbłędnie diagnozować zasadzki i choroby duszy wywoływane przez diabła, u tych, którzy pozwalali się mu uwikłać. W swoich mistycznych przeżyciach wielokrotnie odczuwała jego obecność. Ale zawsze, nawet mimo lęku, które wywoływało w jej sercu jego pojawienie, wiedziała u kogo szukać obrony i kto jest ostatecznym zwycięzcą. Diagnozując choroby zawsze wskazywała lekarstwo: wierną miłość i posłuszeństwo woli Bożej.

 

“Jest rzeczą niezaprzeczoną, że na ziemi szczęścia trwałego nigdzie nie ma. Stąd cierpienie, smutki, rozpacz, rozgoryczenie. Tam gdzie wiary nie ma, to zrozumiałe. Ale czym się to dzieje, że nawet wśród ludzi wierzących na pozór spotyka się często takie same stany duszy? Przyczyną tego jest pycha, którą Szatan sieje, sączy w dusze. Diagnoza tej choroby – niedostateczna wiara, pycha i brak ducha posłuszeństwa. Lekarstwo na tę chorobę – wiara głęboka, zgadzająca się z wolą Bożą we wszystkich warunkach życia. Naśladowanie Pana Jezusa w pokorze i w szukaniu ostatniego miejsca. Miłość, za którą idzie dar Ducha Świętego – mądrość, która uczy sądzić o wartości wszystkiego w świetle wieczności”[42].

W 1036 punkcie Katechizmu Kościoła Katolickiego czytamy: Stwierdzenia Pisma Świętego i nauczanie Kościoła na temat piekła są wezwaniem do odpowiedzialności, z jaką człowiek powinien wykorzystywać swoją wolność ze względu na swoje wieczne przeznaczenie. Stanowią one równocześnie naglące wezwanie do nawrócenia.

13 lipca 1917 roku Matka Boża ukazała się dzieciom po raz trzeci. Raz jeszcze poprosiła o codzienne odmawianie Różańca oraz zapowiedziała, że w październiku uczyni cud i powie, kim jest oraz czego chce. Następnie powiedziała do dzieci:

To, co stało się chwilę później, dzieci opisują w następujący sposób:

Mówiąc te ostatnie słowa, rozłożyła ręce. Strumień światła zdawał się przenikać ziemię, zobaczyliśmy wtedy jakby ocean ognia i zanurzone w tym ogniu diabły i dusze, które były przezroczyste, czarne lub brązowe, o ludzkich kształtach. Unosiły się w tej pożodze, krzycząc i jęcząc z bólu i rozpaczy. To było tak przerażające, że drżeliśmy ze strachu. Diabły odróżniały się od dusz kształtami strasznymi i odrażającymi. Były przezroczyste jak żarzące się węgle.

 

Następnie dzieci kontynuują opowieść:

Po wizji piekła Matka Boża przemówiła do nas z wielką dobrocią i smutkiem:

W 1610 roku Matka Boża zaczęła się ukazywać przełożonej sióstr Niepokalanego Poczęcia w Quito (stolica Ekwadoru), Mariannie Franciszce de Jesús Torres y Berriochoa (1563–1635). Przekazała jej orędzia, które zapowiadały to, co będzie się działo w wieku XX oraz XXI.

 

20 stycznia 1610 roku Matka Boża objawiła się jej i powiedziała między innymi: Wiedz, że od końca XIX, a szczególnie w XX wieku namiętności wybuchną i dojdzie do zupełnego zepsucia obyczajów, bo Szatan prawie całkowicie panował będzie przez masońskie sekty. Aby do tego doprowadzić, skupią się one szczególnie na dzieciach. Biada dzieciom w owych czasach! Trudno będzie przyjąć sakramenty chrztu i bierzmowania.

Następnie Matka Najświętsza zaczęła mówić o ataku na sakrament małżeństwa oraz kapłaństwa:

 

W tych gorzkich w odbiorze orędziach otrzymujemy jednak również zapowiedź tryumfu Boga, który dokona się przez tryumf Niepokalanego Serca Maryi:

13 maja 2000 roku miała miejsce beatyfikacja Franciszka i Hiacynty z Fatimy. Tego dnia w liturgii słowa Bożego na całym świecie czytano słowa Apokalipsy świętego Jana. Papież Jan Paweł II odniósł się do tych słów:

Tu chodzi o NIEBO.

Tu chodzi o to, aby nas ratować.

Taki jest cel wszystkich działań Opatrzności Bożej.

Taki jest cel poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi.

Dziecko Moje, kontempluj w sercu swoim słowa Pisma: „Do końca nas umiłował” podczas każdej modlitwy twojej, przybliżając serce swe do tego, o czym mówi ta modlitwa i co pokazuje jej treść. Szczególnie rozważając kolejne tajemnice Różańca Świętego i stacje drogi krzyżowej.

Pytaj Mnie i pragnij pojąć, co znaczą te słowa, ciągle: przy powszednich czynnościach dnia, przy problemach życiowych, podczas sytuacji, w jakich uczestniczysz, przy spotkaniach z ludźmi, podczas pracy i wykonywania różnych powinności.

Niech ta myśl i to pytanie kierowane do Mnie stanie w centrum twego serca i umysłu i niech przenika całą twą istotę i wszystko wokół ciebie.

Będziesz poznawać głębiny miłości Mojej. Będziesz coraz bardziej we Mnie i coraz bardziej Ja będę w tobie. Będziesz Marią rodzącą Mnie dla świata i każdego człowieka: apostołką miłości Mojej (Słowo pouczenia, nr 338).

 

ŚWIATŁO SŁOWA:

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16)

 

MAŁY WIECZERNIK MODLITWY:

Znajdź dziś 5–15 minut na modlitwę osobistą w ciszy. Módl się tak, jak cię poprowadzi twoje serce.

Możesz trwać w ciszy. Możesz rozmawiać z Jezusem, zadając konkretne pytania. Możesz zaprosić Maryję i modlić się w Jej obecności.

NA KONIEC: „ZABIERZ SŁOWO!”

Wybierz z tego dnia jedno zdanie, myśl lub słowo, które najbardziej cię dotknęło, i rozważaj je w swoim sercu nieustannie aż do następnej medytacji.

Czyń tak jak Maryja, która „zachowywała te sprawy w swoim sercu i rozważała je”.

DZIĘKCZYNIENIE:

Podziękuj Panu Bogu, odmawiając trzykrotnie modlitwę:

40        S. Wyszyński, Miłość na co dzień. “ Soli Deo” 2001 r., s. 24-26.

41        A. Lenczewska, Słowo pouczenia, nr 322.

42        E. R. Czacka, Dyrektorium, Laski, dn. 2 II 1929 r.